کد مطلب:68702 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:190
معاویه در سال اول حكومتش پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام به مدینه آمد. در آنجا مجلسی تشكیل داد و از امام حسن و امام حسین علیهماالسلام و عبداللَّه بن جعفر و ابن عباس و عده ای دیگر دعوت كرد و همه جمع شدند. در آن مجلس احتجاجات بسیاری بر معاویه شد. از جمله عبداللَّه بن جعفر این مطلب را مطرح كرد: ای معاویه، من از پیامبر صلی اللَّه علیه و آله شنیدم در حالیكه حضرت بر فراز منبر بود و من و عمر بن ابی سلمة و اسامة بن زید و سعد بن ابی وقاص و سلمان و ابوذر و مقداد و زبیر در برابر او نشسته بودیم. حضرت فرمود: آیا من نسبت به مؤمنین صاحب اختیارتر از خودشان نیستم؟ گفتیم: بلی یا رسول اللَّه... فرمود: «من كنت مولاه فعلی مولاه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه». معاویه گفت: ای حسن، ای حسین، ای ابن عباس، عبداللَّه بن جعفر چه می گوید؟ ابن عباس گفت: تو به آنچه می گوید ایمان نمی آوری. اكنون سراغ كسانی كه نام برد بفرست و از آنان سؤال كن. معاویه كسی را سراغ عمر بن ابی سلمة و اسامة بن زید فرستاد و از آنان نیز سؤال كرد. آنان شهادت دادند كه آنچه عبداللَّه بن جعفر می گوید از پیامبر صلی اللَّه علیه و آله شنیده اند همانگونه كه او می گوید.
.